سفر به اعماق: جایی که عقرب ماهی های بزرگ و ترسناک زندگی می کنند

ماه گذشته, در اولین اعزام با استفاده از زیردریایی غواصی در عمق برای مطالعه عقرب ماهی های مهاجم اقیانوس اطلس, چیز بسیار نگران کننده ای یافت شد. در عمق 91 متری اقیانوس, هنوز جمعیت قابل توجهی از این ماهی های شکارچی وجود داشت, و آنها بسیار بزرگ بودند.در بسیاری از گونه ها ماهی بزرگتر می تواند بسیار مواثرتر از همتایان جوان و کوچکتر خود تولید مثل کند, عقرب ماهی ها به سفر در مسافت های قابل توجه و حرکت در اعماق مختلف معروف  هستند, و این به میزان قابل توجهی, نگرانی هایی جدیدی را در تلاش برای کنترل این گونه مهاجم که ویرانگر جمعیت ماهی های بومی ساحل اقیانوس اطلس و دریای کارائیب است, را افزایش می دهد.

خانم استفاین گرین, محقق حفاطت از محیط زیست موسسه دیوید اچ, از دانشکده علوم دانشگاه اورگان, کسی که در غواصی شرکت کرد, و یکی از اولین رهبران این تحقیق است. در این باره گفت:"ما انتظار برخی جوامع از عقرب ماهی ها را در اعماق داشتیم, اما از تعداد و اندازه آنها شگفت زده شدیم"

او گفت:"اکنون لحظه ای است که به روشنی می توان مرز بندی های جدید بحران عقرب ماهی ها را دید, و در این مورد کاری باید انجام شود.دیدن آنها از نزدیک  واقعا ماهیت مشکل را به خانه آورده است."

OSU در این سفر با محققان از تعدادی از دانشگاه های دیگر همکاری کرده است,و این تحقیق توسط دانشگاه جنوب شرقی نوا, بنیاد گای هاروی, NOAA, و سازمان های دیگر   پشتیبانی شده است. شناور پنج نفره "Antipodes" توسط شرکت oceanGate تهیه شد, و به عمق 91 متری سواحل زیبای لادردیل, فلوریدا, در نزدیکی کشتی "بیل بوید" که درسال 1986 به عمد برای تشکیل صخره های مصنوعی برای رندگی دریایی غرق شد, فرو رفت.

این کشتی در واقع مقدار زیادی از حیات دریایی را جذب کرده است, در حال حاضر تعداد انبوهی از عقرب ماهی ها. و این گونه به اندازه غیر منتظره ای, بیش از نیم متر رشد کرده اند.

عقرب ماهی ها, ماهی های درنده ای هستند که بطور بومی ساکن اقیانوس آرام هستند, حدود سال های 1990 به طور تصادفی با آب های اقیانوس اطلس آشنا شدند, و در آنجا بدون هیچ کنترل طبیعی بر جمعیت آنها تبدیل به درندگان حریصی شدند. تحقیقات OSU در سال 2008 نشان داد که عقرب ماهی ها عامل کاهش 80 درصدی جمعیت ماهی های بومی اقیانوس اطلس هستند.

به نطر می رسد ریشه کن کردن آنها غیر ممکن است, و آنها همه چیز را از جمله اکوسیستم مرجانی که پایه اقتصاد محلی است و گردشگری و ماهیگیری بر آن استوار است را تهدید می کنند.

هر آنچه در بررسی آنها در اقیانوس آرام بدست آمد و تلاش محققان برای شناخت آنها, انگار در اینجا, در دریای کارئیب گم شده است, آنها در اعماق متفاوت, نواحی گوناگون, پیدا شدند و توسط اندازه بزرگ خود از شکارچی های محلی در امان ماندند, آنها به سرعت تا زمان نابودی کامل اکوسیستم می خورند.آنها به گونه های دیگر حمله خواهند کرد و به نظر می رسد  خوردن ادامه داشته باشد.

و متاسفانه, این ماهی بزرگ در عمق های بیشتر هم مشاهده شده است و این را می رساند که این ماهی فراتر از یک تهدید شکارگر است, اشتهایی برای این ماهی تعریف نشده است.

خانم گرین گفت:"عقرب ماهی هر ماهی را که از او کوچکتر باشد را خواهد خورد, با توجه به ماهی بزرگی که ما در زیردریایی مشاهده کردیم, نگرانی ,واقعی این است که آنها به راحتی می توانند به نواحی کم عمق مهاجرت کنند و بسیاری از ماهی های کوچکی را که آنجا هستند را بخورند, واقدامات کنترلی ما در آب های کم عمق با استفاده از گرفتن آنها اجازه می دهد مردم آنها را بخوردند, اما این کار در نواحی عمیق امکان پذیر نیست."

اندازه این ماهی ها کاری بیشتر از افزایش شکار انجام می دهد. در بسیاری از گونه های ماهی, یک نر بزرگ و بالغ, می تواند بسیار بیشتر از ماهی های کوچک و جوان جفت گیری کند. در برخی گونه ها یک ماده بزرگ و بالغ می تواند ده برابر بیش از یک ماهی که اندازه آن نصف او است زاد و ولد کند. 

خانم گرین گفت: تله گذاری یکی امکانات برای از بین بردن این ماهی در اعماق بیشتر است, و اگر روش های تله گذاری بصورت انتخابی برای به دام انداختن عقرب ماهی, نه دیگر گونه ها توسعه پیدا کند می تواند موثرتر باشد. او گفت:کار بر روی فناوری ها و روش های کنترلی مقرون به صرفه و متنوع در OSU ادامه خواهد داشت.

هنگام حمله به دیگر ماهی ها, عقرب ماهی از باله های بزرگ و پنکه مانندش استفاده می کند و گله ماهی های کوچکتر را در یگ گوشه جمع می کند و سپس به سرعت به آنها حمله ور می شود.به دلیل مکانیسم های طبیعی دفاعیشان آنها تقریبا از هیچ یک از موجودات دریایی دیگر نمی ترسند, و بسیاری از گونه های ماهی های گرمسیری و بی مهرگانی که در صخره های مرجانی جمع می شوند را مصرف خواهد کرد.سمی که از برامدگی های تیز این ماهی ترشح می شود باعث سوزش دردناکی در انسان ها می شود.

گذشته از مرگ و میر فوری و سریع موجودات دریایی, از دست دادن ماهی های گیاه خوار صحنه در اختیار جلبک های دریایی قرار می دهد که هر جا وجود داشته باشند به طور بالقوه باعث از میان رفتن صخره های مرجانی و به هم خوردن تعادل ظریف اکولوژیکی موجود می شوند.

برخی محققان باور دارند این جدیدترین تهدیدی است که پس از ماهی گیری بی رویه, رسوبات, در برخی نواحی آلودگی نیترات, سفیدشدن مرجان ها به علت گرمایش جهانی, و افزایش اسیدیته اقیانوس به علت انشار دی اکسید کربن, به وجود آمده است. عقرب ماهی ها ممکن است همان تیر نهایی باشند که پشت اقیانوس اطلس غربی و صخره های مرجانی را می شکند.

 

OSU