تعامل میان باکتری ها و جریان های اقیانوس
برای اولین بار محققان با موفقیت تعامل بین جریان های اقیانوسی و باکتری ها را نشان دادند:این فعل و انفعال پیش بینی نشده باعث تولید حجم وسیعی از گاز نیتروژن در اقیانوس آرام شده است.این اتفاق باعث ایجاد یکی از بزرگترین مناطق بدون اکسیژن در جهان شده و این ناحیه همچنان در حال گسترش است.این اتفاق سرانجام ممکن است باعث کاهش توانایی اقیانوس در جذب دی اکسید کربن شود.
سه منطقه وسیع بدون اکسیژن در جهان وجود دارد, که نواحی با اکسیژن حداقل نامیده می شوند.در این نواحی باکتری ها گاز نیتروژن را که تشکیل دهنده حدود 80 درصد جو زمین است را تولید می کنند. محققانی از دانشگاه دانمارک جنوبی گزارش دادند علت تولید حجم بالای گاز نیتروژن نزدیکی شیلی و پرو در اقیانوس آرام که بزرگترین منطقه با حداقل اکسیژن است, را یافته اند. گاز نیتروژن موجود توسط جریان ثابتی از باکتری ها هنگام تغذیه تولید می شود.دانشمندان پروفسور 'بو دامدروپ' و 'لورتو دی براباندره' از مرکز تکامل زمین دانشگاه دانمارک جنوبی توضیح می دهند: " باکتری ها با جریان اقیانوسی که از استوا به سمت قطب جنوب می رود همراه هستند.آنها در مسیرشان به سمت جنوب در نواحی با اکسیژن حداقل از آمونیاک آب استفاده و گاز نیتروژن تولید می کنند."
در غرب اقیانوس آرام نزدیکی نیوزیلند آب سنگین و غنی از مواد غذایی به به زیر سطح فرو می رود و به عنوان جریانی زیرآبی شروع به حرکت می کند.ابتدا به سوی استوا می رود و سپس هنگامی که به سواحل آمریکا نزدیک شد تغییر مسیر داده و به سمت جنوب حرکت می کند.
در طول این سفر طولانی اکسیژن موجود در جریان آب از بین می رود, و در نزدیکی پرو و شیلی باکتری های گرسنه شروع به کار می کنند.
این باکتری های گرسنه که همراه جریان اقیانوس از استوا آمده اند "آناموکس" نامیده می شوند; آنها انرژی موردنیاز برای رشدشان را از انجام واکنش میان نیتریت با آمونیاک بدست می آورند که نتیجه این واکنش تولید نیتروژن است.از زمان کشف باکتری آناموکس و یافتن تاثیر آن بر چرخه جهانی نیتروژن مدت زیادی نمی گذرد.
دانشمندان شگفت زده شدند, که این نوع باکتری مسئول تولید گاز نیتروژن در نواحی با اکسیژن حداقل اقیانوس آرام است.
لورتو دی براباندره گفت:"ما دریافتیم در دیگر نواحی انواع دیگری از باکتری ها مسئول تولید گاز نیتروژن هستند,این باکتری ها اصطلاحا دی نیتریفایر(بی نیترات کننده) نامیده می شوند."
باکتری های دی نیتریفایر هم گاز نیتروژن تولید می کنند, اما برخلاف باکتری آناموکس از آمونیاک استفاده نمی کنند,آنها از نیتریت و نیتراتی که هنگاه سوزاندن مواد آلی بدست می آورند استفاده می کنند.
بو دامدروپ توضیح می دهد:"اما ما در اینجا نشان می دهیم که باکتری های دی نیتریفایر برای تشکیل گاز نیتروژن به سادگی نمی توانند مقدار کافی غذای آلی داشته باشند, بنابراین آنها عملا توسط باکتری های آناموکس که همراه جریان آب از استوا آمده اند کنار زده می شوند.درنتیجه باکتری های آناموکس علت اصلی تولید تمامی گاز نتیروژن موجود هستند.
اگر باکتری های آناموکس همراه با جریان های آب به سواحل جنوبی آمریکا نمی آمدند در اقیانوس به طور قابل توجهی نیتروژن کمتری تولید می شد.باکتری های دی نیتریفایر ها هم احتمالا هیچ وقت نمی توانند موادغذایی کافی برای تولید این حجم عظیم از گاز نیتروژن پیدا کنند.
بو دامدروپ گفت:"خبر هیجان انگیز این است که توضیح برای تولید عظیم گاز نیتروژن در شیلی, هزاران کیلومتر به سمت شمال نزدیکی استوا پیدا شده است.برای اولین بار است که ما چنین فعل و انفعالی بین جریان های اقیانوس,باکتری ها, و چرخه مواد مغذی می بینیم."
هیچ نشانه مبنی بر اختلال جریان های اقیانوسی توسط تغییرات آب و هوا یا دیگر عوامل موجود نیست, و بنابراین هیج تغییری هم در محموله های باکتری آناموکس آن به وجود نخواهد آمد.
بو دامدروپ گفت:"نشانه هایی مبنی بر گسترش نواحی با اکسیژن حداقل در اطراف جهان وجود دارد, و این باعث افزایش تولید نیتروژن جوی می شود.افزایش انتشار نیتروژن باعث کاهش جلبک ها در آب می شود که در نتیجه آن غذای کمتری برای میکروارگانیسم های دریایی موجود خواهد بود. نهایتا غذای کمتری برای ماهی ها."
گسترش نواحی با اکسیژن حداقل ممکن است ظرفیت جذب دی اکسید کربن اقیانوس را نیز کاهش دهد.لورتو دی براباندره توضیح می دهد:"این اتفاق فضای بیشتری به باکتری های نیترات خوار می دهد, و درنتیجه نیترات کمتری برای پلانکتون ها موجود است.پلانکتون در جذب دی اکسید کربن مواثر است, و اگر تعداد پلانکتون ها کم شود دی اکسید کربن کمتری هم جذب می شود."
نواحی با اکسیژن حداقل
سه ناحیه با اکسیژن حداقل در دنیا وجود دارد:در اقیانوس آرام نزدیک پرو و شیلی, شمال استوا نزدیک مکزیک و گواتمالا و دریای عرب.این نواحی استخرهای زیرآبی هستند که در تماس با آب های اطراف نیستند و کاملا بدون اکسیژن هستند.این مناطق حدود 100تا 500 متر زیر سطح قرار دارند و دو درصد از اقیانوس ها را تشکیل می دهند.با این وجود آنها بسیار مهم هستند و عامل خروج یک سوم از نیتزوژن اقیانوس هستند.یک تغییر کوچک در اندازه آنها تاثیر عطیمی بر مقدار نیتروژن خواهد داشت.هیچ حیوانی نمی تواند در این نواحی با اکسیژن حداقل زندگی کند.فقط باکتری هایی که به هوا احتیاج ندارند توانایی رشد در این نواحی را دارند.
جالب بود ، یه خورده ازش می دونستم . ولی کامل تر شد.
پیشنهاد : یه مطلب آمده کن با تصاویر دقیق موقعیت مناطق با حداقل اکسیژن، آشنایی با مناطق کم اکسیژن اقیانوس ها.
این جریانی که گفته شد ، درسته که باعث تولید نیتروژن و کاهش اکسیژن در مناطق نامبرده می شه ... ولی ....
جریان اگالس تویه اقیانوس اطلس (هند) از سواحل موزامبیک شروع می شه تا دماغه اگالس (جنوبی ترین نقطه آفریقا) ، این جریان سبب شده که در منطقه دماغه اگالس بهترین محیط برای زیست باشه و از تنوع بسیار بالایی از جانوران کوچک و بزرگ برخورداره ، و غنی از مواد غذایی و فیتوپلانکتون هاست.
جریان نروژ هم تو اقیانوس منجمد شمالی کنار سواحل نروژ، سبب شده که سواحل نروژ یکی از بهترین و بزرگترین سایت های ماهیگیری باشه ، به دلیل این که این جریان مواد غذایی زیادی رو در اون منطقه فراهم می کند.
و ...